https://cdn.steemitimages.com/DQmfFkn6LvPHwtEF4Vi1kTxBo1XUXBdLhTf3Yv4X6YVhiPv/image.png

# განსმდგომი შუაკაცი ბავშვი რა – ჯერ თვისაც არ იყო, მჭიდროდ გახვეული, მცირე საწოლზე კი არ იწვა, რაღაცნაირად, საყვარლად, იდო. მთელი ღამის ნამტირალევსა და გაჭინჭყლებულს, ახლა, რიჟრაჟისას, ძალიან ღრმად, გულის ძილით ეძინა და იქვე მიწოლილიყვნენ მისი მშობლები, ცოტათი იქით, სხვა ოთახში კი – პაპა, და კიდევ სულ სხვა, გისოსებიანი ოთახიდან გამოსული, ბავშვს თვინიერად დასდგომოდა თავს მისი სულიერად ავადმყოფი ბიძა, და, წინგადახრილი, ძალიან დასცქეროდა. ამჟამინდელი, მთლად პირველადი მშობლობით გამოწვეული არევ – დარევა, თორემ ისე ის აქ ვერ შემოვიდოდა – ყოველი ღამით, ახალთახალი რძლის დაჟინებისა გამო, ოჯახის თავი, ამ ჩვილის პაპა, ცოლ – ქმარი შიგნიდან რომ ჩაიკეტებოდა მხოლოდღა მერე მიაშურებდა უფროსი ვაჟის ოთახს,კარში გაჩხერილ ძველ თუჯის ძველებურ გასაღებს გადაატრიალებდა, და მანამდე მომცრო ოთახში გამომწყვდეული „დღის პატიმარი, დღის ქოთნით ხელში, საჭირო ოთახისაკენ მრუმედ ჩაფიქრებული გასწევდა და თვალში სისოვლემოძალებული მიადევნებდა ნედლ მზერას“. მამა – შვილი იყო, და, უყვარდა, მაინც. დღისით, როცა საჭმელს შეუტანდნენ ხოლმე, მოაბრუნებდა თავს, მერე ისევ გისოსებიანი სარკმლისაკენ იქცევდა პირს, და ხალხმრავალ ქუჩას დაჰყურებდა, რაღაც დუნე სიმწრით ფიქრობდა, შორეულ გლუვ – ღრმა საიდუმლოს, რაღაც სხვანაირს, რაღაც უცხოს, ხალხი რა, თავისთვის მიმოდიოდა, მაგრამ ხანდახან, ხომ აგვრევია რატომღაც რომელიმეს ფეხი. რძალი ხანდახან შეშინებული მიაყურადებდა, უნდო კართან გახევდა, მაგრამ ჩქამიც არ მოისმოდა, თავისთვის იწვა, ან იჯდა, ალბათ. მაინც საიდან რძლის იმსიდიდო უნდობლობა, და ეჭვი, არასოდეს აუტეხია შფოთი და აყალმაყალი. ორად ორი რამ გასართობი საცოდავს, ჰქონდა: ერთი ის იყო, გისოსს დაფიქრებული სინჯავდა ხოლმე, არა, მოგლეჯა კი არ უნდოდა, ბლანტე შეგუებული ცნობისწადილით უსვამდა ხელს რკინას, ცივი თითებით ბევრგან სინჯავდა. ხანდახან ლოყასაც კი მიადებდა და ღამით კი, მცირე ფართობზე გამოშვებული, თუჯის ძველებურ დიდ გასაღებსაც მისჯილად დუნე გაკვირვებით დასცქეროდა, და ცოტა მაღლიდან მიუგდებდა ყურს, ეჰ, ვინ იცოდა, რა ბურუსი ამოესმოდა. მეორეც ის რომ, წყალს უფრთხოდა და სისუფთავე კი უყვარდა, საწყალს.და სასთუმალთან დადებულ ყველაზე მდარე ოდეკოლონით ჟღენთდა ბამბას, და სხეულზე საშლელივით ისვამდა, გულმოდგინედ, რაღაც უჩინარ, მხოლოდ მისთვის გასაგებ დამწერლობას შლიდა და შლიდა, და მის ოთახში ამისა გამო აუტანლად მქისე, მისი თვალებისმიერი თითქოს, ლამის ლორწომდე გადაქცეული სუნი, იდგა და იდგა. ახლა კი, ახლა, გამორჩეულ დღეს, რადგან დღეს, რადგან ერთ დროს ესე ოთახი იმისი გახლდათ, მივიწყებულ და მაინც მთლად ახალ მიწათა ბავშვის ტირილით შთაგონებული აღმომჩენი, ხელისგულებით უჟმურ კედლებს გამოყოლილი, გარიჟრაჟისას დიდ საოცრებას, ცხოვრების დიდად სათუო გზაზე ახლახან დამდგარ არსებას, სხვაგვარ სულიერთა მომავალ დამპყრობსა და გამომყენებელს, სუნთქვაშეკრული, წინგადახრილი ჩასცქეროდა და ალბათ ვეღარც ახსოვდა. ის სამუდამოდ მისჯილი ორი საშინელი სიტყვა, მისი გრძნეული დაავადების შემზარავად გადასაფურჩქნი ჩანასახი, თავი და ბოლო: „ტყუილი…“, „სიყალბე…“, და, მზერადქცეულს, ჩვილის ამ უცნაური, გაყინული ჭვრეტით უღვივდებოდა ძველი ეჭვები, ეგებ: „რა, რა გამოხვალ … საით წახვალ… რას ამოირჩევ… ვინ, რა დადგები…“, ბავშვს კი ეძინა, გრძელი გზისთვის იკრებდა ძალას, აჰ, მოელოდა ყოველისათვის როგორი რთული ბილიკთა ქსელი, რა სასოება, რა სივერაგე, წყნარად ფშვინავდა, მაგრამ როდესაც სულიერად გადამთიელი, პატიოსნებით ადრეც გამორჩეული და ახლა კი უნებურად უპატიოსნესი, უცხო ბიძა მისკენ ძალიან გადაიხარა და დაჟინებული ისეთი მზერა, თვალს გაბზარავდა, დააბჯინა და თან ცივ თითებს სახესთან ახლოს უმოძრავებდა, აქ, შეიშმუშნა ჩვილი, და ძლიერ დაფრთხა მსწრაფლ გამართული შორი სტუმარი, ჩასაკეტი ოთახისაკენ მორჩილად გაბრუნდა, აესე მალე დაუმთავრდა ამბოხის მსგავსი გასეირნება, მაგრამ კვლავაც წართმეულ თვალებზე მაინც ეტყობოდა, ისევ თავისას ალბათ ფიქრობდა: „ჰეე, ვინ გამოვა“. 1. – რა არის, იცით, ქალბატონო? – წინ გადაუდგა და ქალს მიმართა ერთხელაც არჩილმა, – ჩვენ გვაპატიეთ, უცნობ მანდილოსანს ქუჩაში რომ ასე მოგმართავთ, მაგრამ სახელი არც ვიცი თქვენი… ქალი არცთუ დაშინებული შესცქეროდა – არჩილს კარგი ეცვა, კარგი ეხურა, გარეგნობითაც არა უშავდა რა; აგრეთვე დღე იყო და ბუნებრივი სინათლე, გამვლელ-გამომვლელი, რამე. – ხოლო თქვენი სახელი როგორია? – იკითხა არჩილმა. – ფაცაცო. ქალს არ ეთქმოდა პატარა. არჩილმა თავი დახარა და კეფაზე დაიდო ხელი, ასფალტს ჩასცქემაგრამ აჩიკომროდა. მერე შემართა თავი: – იცით, მე ამ შინაურული სახელწოდებით ვერ მოგმართავთ, ქალბატონო, თქვენს ნამდვილ სახელს ხომ ვერ მიამბობთ? -როგორ? – ვერ გაიგო ქალმა. – თქვენი სასაბუთე, ანუ ანკეტური სახელი ბრძანეთ, – და გაეხუმრა, რა, არა გქვიათ? -პანტიკაპეა. არჩილმა კვლავაც დახარა თავი და იგივ კეფაზე დაიდო ხელი. ფიქრობდა, იდგა მერე, აღიღო მზერა: – იცით რა, ქალბატონო ფაცაცო, ხომ ვერ მეტყოდით სად მდებარეობს ადამ მიცკევიჩის ქუჩა? – აა… – გულზე მოეშვა და ეწყინა კიდეც ქალს, – აგერ,ისაა. – აი ასე ახლოს? ბიჭო პლომბირია? – მა რა. – ნაყინს ხომ არ ინებებთ, ქალბატონო – არა, ახლახანს გეახელით. – მერე რა, ეს ხომ სადილი არაა? დაძაბუნებული შოკოლადით გარემოსილი ნაყინ-ესკიმო იყო, ჩვეულებრივი, მაგრამ ყოველნაირობისათვის მზადმყოფმა ქალმა ისე ფრთხილად შემოაცალა ქაღალდი, თითქოს საეჭვო ჩანთაში იქექებოდა. დაიძრნენ, ნელა. – მიცკევიჩის რომელი ნომერი გნებავთ? – შეიძლება, კითხვაზე კითხვით რომ გიპასუხოთ? – დიახ. – ალბათ კარგი გრძნობაა, არა, როდესაც იცით რომ ლამაზი ხართ და სალხის თვალს სიამოვნებას ანიჭებთ? ქალის სახის ხარჯზე ტუჩთა პომადა გაფერმკრთალდა აქ, მერე კი მღელვარებისაგან შეჩერებულმა პანტიკაპეამ ასფალტს ორჯერ დაჰკრა ქუსლი და თავი უკან გადააგდო – ჰა, ჰა…ჰა? – გამოერკვა, სადღაც ლავიწთან ჩამოეკითხა არჩილს მერე, – ვერ გავიგეუ?! ახლა არჩილმა დაიმორცხვა ვითომ, ნაყინს უკბინა…- გნებავთ, ქალბატონო სიმართლე გითხრათ? – დიახ,- თქვა ქალმა და კაბაზე დაიხედა. ისევ მწვანე იყო, კი. – მე…- წამოიწყო ასე არჩილმა, ცოტა უჭირდა,- მე ეს ვიცოდი. – თქვენ რა იცოდით? – ,, რომ ლამაზზი ვარრ!“ – მე კარგად ვიცოდი, რომ სადაც მდებარეობს ადამ მიცკევიჩის ქუჩა, რადგან იმ ქუჩაზე ვცხოვრობ. ქალმა მციმაგრამ აჩიკომრე ხნით, მაგრამ მნიშვნელოვნურად შეხედა და უმალ განზე იქცია თავი: – მაშ, რაღად მკითხეთ? – მე არშიყობა მეხერხება, – აღიარა არჩილმა. ქალი გაბრაზდა; გაეცლებოდა კიდეც , მაგრამ რაღაცა აჩერებდა. აჰ, ჰო – ნაყინი… – რა შემამჩნიეთ მაინც ისეთი? – აუგად კი ნუ დამძრახავთ ქალბატონო, – დაფაცურდა არჩილი, – მაგრამ თქვენ ხომ ვალიკოს გარებიძაშვილი ხართ – კი. – ჰოდა ვალიკოს ნათესავს განა მე რამეს ვაკადრებდი? მე და ვალიკო ერთ სისტემაში ვართ. დღეს თავისუფალი ბრძანდებით? ქალმა ერთიც აათვალიერა და არჩილის სახეში ამჯერად რაღაცა ისეთი შენიშნა, თუმცა გათხოვება ძალიან უნდოდა და მანამდეც არავისთვის მიუმართავს ასე, უთხრა: – წადი, შენი… – და თავად წავიდა. – ვა, – გაიკვირვა არჩილმა მერე. [გაგრძელება](https://steemit.com/georgian/@anakur/3xxpxe-2)