"Come on," said Tortoise, "get up!" She nudged Dragon with her head, who still lay with her nose against the cave wall. "We're going into the forest—the enchanted forest. The Wizard probably wants to see you." Dragon shivered... the wizard? Had she heard that right? She didn't want to be reminded of the forest, and certainly had no desire to meet its ruler—the wizard. Twilight had fallen when Dragon finally left her cave. The sky turned deep purple as the first stars appeared. Tortoise waited patiently at the entrance. "Finally!" said Tortoise. "You certainly took your time. I thought you'd fallen asleep again." "Dragons are at their best at night. I wasn't sleeping," Dragon defended herself. "I..." "Yes, yes, fine. Let's go. It's a long way, and I'm not exactly fast." Together they began their journey to the enchanted forest. The progress was agonisingly slow, but Dragon didn't dare complain. Tortoise could get really angry—and she hadn't forgotten about the carcasses in her pond. The forest looked different than Dragon remembered. No traces remained of the old fire, and the trees seemed to have eyes that followed them. A strange whispering sound filled the air. Suddenly, Dragon spotted a flickering light between the bushes. "There!" she whispered. "Would you look at that," said Tortoise. "That saves us some searching." The old wizard stood there, his pointed hat askew, muttering to his own staff. "Oh, thank goodness! There you are!" he cried. "I can't remember anything... not even how to get home!" Tortoise studied him critically. "Hit your head, did you?" Without warning, Wolf came bursting through the undergrowth, panting. "Quick! Hide!" Close behind him raced the wizard's nasty "helpers"—the hunters. "Why are they chasing you?" Dragon asked. Wolf grinned guiltily. "Because I, uh... accidentally stepped on those magic mushrooms?" The wizard let out a wail. "My experiments! Those were for an important spell!" Dragon sighed. "Wolf, sometimes..." Wolf shrugged. "It just happened..." The hunters leaped forward. "Okay, I've got a plan!" Dragon shouted. She blew a small flame in their direction. The wizard muttered an incantation. Suddenly—POOF!—the screaming hunters transformed into shimmering mushrooms. "Huh," said Tortoise. "That's actually quite pretty." Wolf hesitated. "Are those edib..." "No," Dragon and Tortoise said simultaneously. The wizard straightened his back. "Well, that was... half successful? Now who are you again?" "Come on," said Tortoise decisively. "We'll take you home. You wanted to speak with us, didn't you?" ... ![OIG1.jpg](https://cdn.steemitimages.com/DQmb4LZryxX7p1cKpGyUBHSuCM6Qb56bxxFqAVUzU8smr1L/OIG1.jpg) _{[](https://sl.bing.net/gsEZWaz47xY)}
"Vooruit," zei Tortoise, "opstaan!" Ze duwde met haar kop tegen Dragon, die nog steeds met haar neus tegen de muur lag. "We gaan het bos in, het magische bos. De Tovenaar wil jou vast wel zien." Dragon rilde... de tovenaar? Had ze dat goed gehoord? Ze had geen zin om aan het bos herinnerd te worden, en al helemaal geen zin om de tovenaar te ontmoeten – de baas van het bos. Het was schemering toen Dragon eindelijk haar grot verliet. De lucht kleurde dieppaars en de eerste sterren verschenen. Tortoise wachtte geduldig bij de uitgang. "Eindelijk!" zei Tortoise. "Je hebt er je tijd voor genomen. Ik dacht dat je weer in slaap was gevallen." "Draken zijn ’s nachts op hun best. Ik sliep niet," verdedigde Dragon zich. "Ik..." "Ja, ja, het is al goed. Laten we gaan. Het is een lange weg, en ik ben niet zo snel." Samen begonnen ze aan hun tocht naar het magische bos. Het ging tergend langzaam, maar Dragon durfde niets te zeggen. Tortoise kon erg boos worden – en zij was de karkassen in haar poel nog niet vergeten. Het bos zag er anders uit dan Dragon zich herinnerde. Niets wees nog op de oude brand, en de bomen leken ogen te hebben die hen volgden. Er klonk ook een vreemd gefluister. Opeens zag Dragon een lichtje tussen de struiken. "Daar!" fluisterde ze. "Kijk eens aan," zei Tortoise. "Dat scheelt weer zoeken." De oude tovenaar stond daar, zijn puntmuts scheefgezakt, terwijl hij tegen zijn eigen staf mompelde. "O, gelukkig! Daar zijn jullie!" riep hij uit. "Ik weet niets meer... zelfs niet hoe ik thuis kom!" Tortoise keek hem onderzoekend aan. "Klap op je hoofd gehad?" Onverwachts sprong Wolf tevoorschijn, hijgend. "Snel! Verstop je!" Achter hem aan renden de nare "hulpjjes" van de tovenaar – de jagers. "Waarom achtervolgen ze jou?" vroeg Dragon. Wolf grijnsde schuldig. "Omdat ik... eh... per ongeluk op die magische paddenstoelen trapte?" De tovenaar slaakte een kreet. "Mijn experimenten! Die waren voor een belangrijke spreuk!" Dragon zuchtte. "Wolf, soms..." Wolf haalde zijn schouders op. "Het gebeurde gewoon..." De jagers sprongen naar voren. "Oké, ik heb een plan!" riep Dragon. Ze blies een kleine vlam in hun richting. De tovenaar mompelde een spreuk. Plots—POEF!—veranderden de schreeuwende jagers in glinsterende paddenstoelen. "Huh," zei Tortoise. "Dat is eigenlijk best mooi." Wolf aarzelde. "Zijn die eetb..." "Nee," zeiden Dragon en Tortoise tegelijk. De tovenaar rechtte zijn rug. "Nou, dat was... half gelukt? Wie zijn jullie ook alweer?" "Kom," zei Tortoise vastberaden. "We brengen je naar huis. Je wilde ons toch spreken?"
_{18.6.25
Original Dutch - Dragon Series}