Huzur, sessiz bir sabah gibi gelir bazen. Kimsenin seni aramadığı, acelenin olmadığı, sadece kendi nefesini duyabildiğin o an… Huzur, kalabalığın ortasında bile içini saran sessizliktir aslında. Bir fincan sıcak çay, bir dostun samimi sözü, bir kitabın sayfalarında kaybolmak…

İnsan, çoğu zaman uzaklarda arar huzuru. Oysa huzur, hep yakındadır; bir tebessümde, bir içten teşekkürde, bir derin nefeste gizlidir. Gözlerini kapat, kalbini dinle. İçinde sakladığın bütün karmaşayı, telaşı, yorgunluğu bırak. Gökyüzüne bak, kuşların kanadına, bulutların akışına…

Unutma, gerçek huzur başkalarından değil, kendinden başlar. İçinde ne kadar fırtına olursa olsun, kendine bir liman olmayı öğren. Çünkü en güzel huzur, insanın kendiyle barışında saklıdır.

Bazen bir sözcük bile yüreğe ışık olur. Olumlamalar tam da bu yüzden vardır; kendimize her gün fısıldadığımız umut cümleleri gibidir.

Olumlama demek, gerçeği inkâr etmek değil; içindeki iyi ihtimali beslemek demektir. “Ben yeterliyim.” dediğinde bir mucize olmaz belki, ama zihnin o yeterliliği görmek için yollar aramaya başlar.

Olumlamalar, karanlık bir odada kibrit çakmak gibidir. Küçüktür ama gözün göremediğini görünür kılar. Bir sabah “Bugün her şey benim için yolunda gidebilir.” dersen, belki de yolda karşılaştığın bir tebessümü bile fırsat sayarsın.

Unutma, kelimeler önce aklı, sonra kalbi değiştirir. Kalp değişince de dünya yavaş yavaş değişir.
Her gün bir cümle seç, aynada kendine bak, içinden ya da yüksek sesle söyle:
“Bugün iyi şeyler bana gelmeye hazır.”

Ve her olumlama bir tohumdur — sen yeter ki inanmaktan vazgeçme. 🌱✨