Arkadaşım, yürekdaşım, gönüldaşım, dert ortağım, sırdaşım, can dostum,

Bu satırlarda seni anlatmaya hafsalamdaki kelimeler kafi gelecek mi bilmiyorum,

Aynı anne babadan olmasak da tek yumurta ikizi gibi hissederiz senle yürek sızımızı,

Çünkü bizimkisi ruhani bir kardeşlik.

Mesafeler engel değil gönüldaşlığımıza,

Varlığını hissederim yüreğimde, her başım sıkıştığında.

Sen varken bu dünyada ümitsizliğe kapılmam, pes etmem, yenilmem hiç bir savaşta,

Çünkü düştüğümde hep uzanır elin, kaldırır beni ayağa.

Biliyorum kaç kez kırdım seni, kavga da ettik bazen,

Ama ihtiyaç duyduğumda yine ilk sen oldum yanımda.

Bana kızdığın zamanlarda da biliyorum arkadaşım yine düşündüğün bendim, üzülmemi, incinmemi istemiyordun.

Fedakarlıklarından bahsetmeye hep çekinirim,

Bu konuda hassassın çünkü, mütevaziliğinden utanır, sıkılırsın.

Fakat başka kim yapar be dostum? Kim kariyerini yarıda bırakma fedakarlığı gösterir,

kendisine çok ihtiyaç duyan arkadaşının zor anında yanında olabilmek için?

Birlikte maç izlemek en fazla keyif aldığımız sosyallikti, farklı takımları tuttuğumuz halde.

Tuttuğumuz takımlar birbiriyle maç yaparken yine birlikte izleyip galibiyet sevincini yaşayamazdık,

Sırf birbirimizi rencide etmemek için.

Hatta sevinmeyi geçtim, rakip takımın mağlubiyetine üzülürdük bile.

Hatırlar mısın, ben 8, sen ise 9 yaşındaydın. Yoksul ailelerin çocukları olduğumuz için harçlığımız olmazdı pek.

Bir gün köşedeki seyyar köftecinin ekmeği bitmişti de fırına gidip ekmek almamızı istemişti bizden.

Karşılığında da köfte ekmek verecekti.

Küçük şeyler o zamanlar büyüktü bizim için.

Sevinçle havaya uçup koşarak fırına gidip ekmekleri alıp gelmiştik bir çırpıda.

Fakat köfteci sadece bir çeyrek ekmek arasına 2 köfte ve bir kaç parça domates ve soğan kuyup uzatmıştı sana doğru.

Sen dostum hiç tereddüt etmeden köfte ekmeği bana uzatmıştın.

Elbette ben de almak istemedim ve ikiye bölüp yine paylaşmıştık ekmeğimizi,

her zaman her şeyi paylaştığımız gibi.

Bir de gençliğimizde rakı sofralarımızın sohbetine doyum olmazdı.

Sen bağlama çalardın, ben türkümüze eşlik ederdim pek de güzel olmayan sesimle.

7 yıl oldu amansız hastalığa yenilip bu dünyadan göçtüğün.

Yokluğunda kendimi buraya ait hissedemedim hiç,

Son 3 yıldır ben de hiç gelemedim her gün aralıksız ziyaret edip sohbet ettiğimiz kabrine.

Vasiyet ettiğin gibi kabrinin başına diktiğim çınar ağacı serpildi ve dallarında kuşlar türkü söylüyor artık.

3 yıldır yatağa bağlıyım, ziyaret edemedim dostum ama hissediyorum bir kaç aya kalmaz ben de yanındayım.

Yine birlikte söyleriz türkümüzü.